Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

to snore

  • 1 HRJÓTA

    * * *
    (hrýt; hraut, hrutum; hrotinn), v.
    1) to fall, fly, be flung (øxin hraut ór hendi honum); hraut upp hurðin, the door was flung open; eldr hraut ór hlunnunum, fire sprang from the rollers; hrjóta spœnirnir upp í móti honum, the chips flew up into his face; h. í sundr, to be snapped asunder (í sundur hrutu baugar);
    2) to snore (hann svaf ok hraut sterkliga).
    * * *
    pres. hrýt, pl. hrjóta; pret. hraut, 2nd pers. hrauzt, pl. hrutu; subj. hryti; part. hrotinn:—to rebound, fall, fly, be flung, with the notion of shaking or violence; öxin hraut ór hendi honum, Nj. 28, Fs. 101; björg hrutu ór stað, Rb. 318; hrutu fyrir borð höfuð ok limir, Fms. i. 171; hraut upp hurðin, vi. 121; annarr hraut í sundr, rent asunder, Hkr. ii. 143; barrarnar hrutu í sundr, were crushed, Sturl. ii. 49; hamrar sprungu en hrutu steinar, Krosskv. 13; vápnin hrutu af upp af skallanum, the swords rebounded from his skull, without hurting him, Fms. xi. 132; förunautar hans hrutu frá, they started back, Fbr. 40; hann blæss í nafars-raufina ok hrjóta spænirnir upp móti honum, Edda 49; en þó hraut þat upp fyrir Þorgrími, at …, that ( word) broke forth from Th., he was heard to say, that …, Grett. 120 A.
    2. metaph., eldr hraut ór törgunni, fire started from the target, Korm. 88; eldr hraut ór hlunnunum ok lönd öll skulfu, Edda 38, Gullþ. 9; hryti hár logi hús mín í gögnum, Am. 15; svá sýndist sem dust hryti ór hreinbjálfanum, the dust flew out of the cloak, Fb. ii. 356; hrýtr ( sparkled) ór skallanum við höggin, Fms. xi. 132; hraut ór af vætu, it drizzled into a shower, Sturl. iii. 112; hrýtr blóð ór munni eða nösum, Grág. i. 149 new Ed.
    B. To snore, a different word, of which the older and better form was rjóta, as shewn by alliteration in old poems, see p. 227: [A. S. hrûtan; Old Engl. rout or rowt; Swed. ryta]:—þá raut við enn reginkunni Baldr í brynju sem björn ryti, Hðm. 26; hann svaf ok hraut sterkliga, Edda 29; sofnar Skrýmir ok hraut fast, id., Grett. 154; konungr hraut mjök, Fms. ii. 139; flagðit hraut ógurliga hátt, Fb. i. 258; sofnar hann þegar fast, ok hraut mikinn, Finnb. 336; hann hraut mjök, Fas. ii. 133, Sturl. ii. 50.

    Íslensk-ensk orðabók > HRJÓTA

  • 2 hrota

    * * *
    u, f. the barnacle-goose, = hrotgás: as a term of abuse, karl-hrota, an old man.

    Íslensk-ensk orðabók > hrota

  • 3 HRÚTR

    (-s, -ar), m. ram.
    * * *
    m. a ram, Grág. i. 427, 502, 503, Grett. 148, Rd. 260, Fs. 25. Stj. 580, Pr. 478, Fms. xi. 149: the zodiacal sign, Rb. 1812. 17: spec. phrases, svá sem börn göra hrúta með fingrum sér, as children make rams with their fingers, i. e. by twisting their fingers into the shape of rams’ horns, Fms. v. 348, a child’s game still well known in Icel.; skera hrúta, to snore aloud (cp. hrjóta B), Stef. Ól.; so, ic hrúti = sterto in king Alfred’s Gr.
    II. as a pr. name Hrútr; in local names, Hrúts-staðir, Hrúta-fjörðr, Hrút-ey, Landn.
    COMPDS: hrútaber, hrútaberjalyng, Hrútfirðingr, hrútlamb, hrútmál, hrútsfall, hrútsgæra, hrútshorn, hrútahöfn, hrútshöfuð, hrútsmark, hrútsreyfi, hrútssvið.

    Íslensk-ensk orðabók > HRÚTR

  • 4 snerkja

    (-ta, -tr), v. to contract, wrinkle (s. kinnr).
    * * *
    t, (mod. snarka, að), [cp. Dan. snorke = snore], to sputter, of a light when the wick is damp; með snerkjanda nefi, Sks. 228.
    2. to make a surly face; hann sat uppréttr ok var snerktr mjök, Eg. 304; hann snerkir kinnr, Sks. 230.

    Íslensk-ensk orðabók > snerkja

  • 5 SNÆRI

    i. e. snœri, n.; [snúa; Ulf. snorjo = σαργάνη; O. H. G. snuor; Swed. snöre; Germ. schnure]:—a twisted rope, of hemp, esp. such as is used for fishermen’s lines and the like; hann kom snærinu á akkeris-hringinn, Lv. 99; lögð s. umhverfis, Eg. 340; þeir týndu snærum sínum, their fishing-lines, Gd. 51: the thong of a javelin, Lat. amentum; þeir fengu fingrum í snæri, they fingered their thongs, Am. 42, cp. ‘inserit amento digitos’ of Ovid; grípa í bug snæum, Jd. 26.
    COMPDS: snæridörr, snærisspjót.

    Íslensk-ensk orðabók > SNÆRI

См. также в других словарях:

  • Snore — (sn[=o]r), v. i. [imp. & p. p. {Snored} (sn[=o]rd); p. pr. & vb. n. {Snoring}.] [OE. snoren, AS. snora a snoring; akin to LG. snoren, snorken, snurken, to snore, D. snorken, G. schnarchen to snore, schnarren to rattle, MHG. snarren, Sw. snarka to …   The Collaborative International Dictionary of English

  • snore — [sno: US sno:r] v [Date: 1300 1400; Origin: From the sound] to breathe in a noisy way through your mouth and nose while you are asleep ▪ He could hear the old man snoring. >snore[i] n ▪ I heard a snore and knew he d fallen asleep …   Dictionary of contemporary English

  • Snore — Snore, n. A harsh nasal noise made in sleep. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • snore — (v.) mid 15c., probably related to snort and both probably of imitative origin (Cf. Du. snorken, M.H.G. snarchen, Ger. schnarchen, Swed. snarka). Related: Snored; snoring. The noun is from c.1600 …   Etymology dictionary

  • snore — [v] make sounds when sleeping breathe heavily, saw logs*, saw wood*, sleep, snort, snuffle, wheeze; concepts 77,315 …   New thesaurus

  • snore — ► NOUN ▪ a snorting or grunting sound in a person s breathing while they are asleep. ► VERB ▪ make such a sound while asleep. DERIVATIVES snorer noun. ORIGIN probably imitative …   English terms dictionary

  • snore — [snôr] vi. snored, snoring [ME snoren: see SNARL1] to breathe, while asleep, with harsh sounds caused by vibration of the soft palate, usually with the mouth open n. the act or sound of snoring snorer n …   English World dictionary

  • snore — I n. a loud snore II v. to snore loudly * * * [snɔː] a loud snore to snore loudly …   Combinatory dictionary

  • snore — I UK [snɔː(r)] / US [snɔr] verb [intransitive] Word forms snore : present tense I/you/we/they snore he/she/it snores present participle snoring past tense snored past participle snored to breathe noisily while you sleep II UK [snɔː(r)] / US… …   English dictionary

  • snore — verb ADVERB ▪ loudly, noisily ▪ gently, lightly, quietly, softly ▪ She was asleep in a chair and snoring gently. ▪ …   Collocations dictionary

  • snore — [14] Like snort [14] (which originally meant ‘snore’), snore goes back ultimately to a prehistoric Germanic base *snor , imitative of the sound it represents. From the same source came German schnarchen ‘snore’, which produced the German dialect… …   The Hutchinson dictionary of word origins

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»